Bij binnenkomst liet mijn kleindochter haar knuffel zien en mijn kleinzoon zijn nieuw geknipte coupe. Het zou de haardracht van een of andere voetballer zijn. Wat korter opgeschoren aan de zijkanten en wat langer van voren. Ook had hij er gel ingedaan. Mijn zoon vertelde dat de meeste zevenjarige jongetjes zo met hun uiterlijk bezig waren.
Jongens van zeven die zo met hun uiterlijk bezig zijn? Ik schudde mijn hoofd.

Pechdag

Mijn kleinzoon had gisteren een pechdag en stootte zijn hoofd lelijk aan een deur. Hij moest er erg van huilen en er ontstond al rap een forse bult. Misschien wordt het wel een forse blauwe plek, zei ik. Hij keek me in ontzetting aan. Dat wil ik in de spiegel zien, zei hij. Ik tilde hem op. Hij deed zijn haar wat opzij en schrok heel erg van de bult.

Geen gezicht?

Het ging hem niet om de bult of de eventuele blauwe plek. Het ging hem niet om de pijn die het allemaal had veroorzaakt. Het ging hem erom dat hij zo toch niet naar school kon. Ik begreep hem niet. Ongeduldig legde hij uit dat het toch geen gezicht was zo’n bult op je hoofd.

Uiterlijk

Arme, arme kinderen die zich op zevenjarige leeftijd al druk maken om hun uiterlijk. Hij sport heel veel, heeft genoeg vrienden, weet dat zijn familie van hem houdt en toch steeds in de spiegel kijken. Ik knuffelde hem nog eens extra. Wij vinden jou toch de mooiste, zei ik.

‘Ja maar de moeder van Semmie, vindt Semmie het mooist’, zei hij, ietwat getroost.

Door: Liesbeth Woertman.