Jong = mooi?

vrouw

“Jong en dun” schijnt aantrekkelijk te zijn. Net als symmetrisch en een gezonde huid. Ik zal wel een uitzondering zijn, maar de jonkies (30-) trekken me totaal niet. Symmetrisch vind ik wel aardig, maar iets wat afsteekt, vind ik veel boeiender. En dun? Niet mijn ding.

Al zolang als ik weet, val ik voor mensen die ouder zijn dan ik. Niet 2-3-4 jaar, maar 15-20-25 of soms 30 jaar. Op zoek naar een moeder-/vaderfiguur, hoor ik een deel van u denken. Maar nee, ik heb van allebei één en dat is prima en voldoende. Toch is het een interessant gegeven. Wat trekt me dan zo? En wat onderscheidt hen van de jongere garde?

Ik ga stereotyperen, dat praat namelijk lekker makkelijk. Er zijn uitzonderingen, daar ben ik me van bewust. Toch vind ik de interesses van jongeren over het algemeen erg oppervlakkig. Lijken op ster X, Y of Z (ik waag me niet aan namen, want voor je het weet zijn die sterren gedoofd), mee met de mode (wie bepaalt die overigens?), bijhouden wie bij wie hoort (een dagtaak, met relaties van 72 uur) en vooral dun zijn, want dan wordt je gezien.

Een lichaam is een ding dat je hebt

Kom je in de leeftijdscategorie waar ik in zit, dan zie je naast het werk kinderen het centrum van het universum worden. Ervan uitgaand dat het een gewenst kind is, hoor je toch moeders op hun roze wolk klagen over de wallen, de uitgezakte buik en hoe snel je weer ‘op gewicht’ kunt zijn. Wat is daar toch zo belangrijk aan? Ik heb heel weinig met kleine kinderen, ik kan er niet goed bij dat mensen de drang hebben om zo’n frummel op de wereld te zetten.

Maar als dat je blij maakt, hoe kan een veranderd lichaam dan een bron van ergernis zijn? Jij – lichaam, geest – hebt een waanzinnig heftige en tegelijk intens liefdevolle periode doorstaan. Waarom zou je je lijf dan onveranderd willen hebben/laten/maken? Ook voor deze leeftijdscategorie is het lichaam kennelijk nog altijd een ding dat je hebt.

Ik val op mensen die zijn wie ze zijn

De mensen voor wie ik val, zijn degenen aan wie je kunt zien dat ze leven en geleefd hebben. Ogen waar je wijsheid in ziet en soms pijn, kraaienpootjes daar omheen, een (glim)lach uit het hart, denk- en fronsrimpels in het voorhoofd, een lijf met rondingen, lijnen in de handen, soms zichtbare littekens.
Mensen die geraakt worden, die het leven aangaan en daarin soms overeind blijven, soms snoeihard op hun gezicht gaan en toch ergens iets van zachtheid in zichzelf weten te bewaren. Geen perfectie (wat dat dan ook moge zijn), maar zijn wie ze zijn. Het zijn mensen die accepteren dat zij veranderen, dat hun lichaam verandert, omdat het leven een voortdurende verandering is.

 Ik val voor ‘dit is wie ik ben, wie ben jij?’ Gewoon jezelf zijn, in je lichaam, met je lichaam. En ik droom van een wereld waarin dat echt gewoon is…

Door: Agnes Blom

Wil jij wel vooral ‘pretty’ zijn? Check dan zeker:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

vijf + 11 =