Stokoud of teder oud?

 

De vijfde zomergast was Andrea Maier, hoogleraar veroudering aan de universiteit van Melbourne en Amsterdam. Zij is de jongste hoogleraar in haar vakgebied. Veroudering is een ziekte, is een van haar uitgangspunten. Andrea is een totaal andere vrouw dan de zomergast van vorige week Griet op de Beeck. Zij zijn leeftijdsgenoten, vrouw en verder zijn er vooral heel veel verschillen. Voor Griet vatte ik direct genegenheid op en een sterk gevoel van herkenning. Andrea is mij vreemder. Lees verder

zelfportretten van rembrandt

Rembrandt

Op 22 april aanstaande organiseert Alet Klarenbeek  in Amsterdam een live talkshow – De Naakte Waarheid – rond veroudering en het (veronderstelde) verlies van schoonheid. Dit in opdracht van Museum Het Rembrandthuis naar aanleiding van de tentoonstelling van Rembrandt’s naaktstudies.

De tentoonstelling, en Rembrandt’s meedogenloze weergave van het menselijk lichaam, vormen een mooi aanknopingspunt om het eens over onszelf te hebben: hoe ervaren wij nu ons lichaam? Vijf gewone mensen vertellen live vanuit hun levensfase hoe ze naar hun eigen lichaam kijken in hun eigen spiegel én in de context van de beelden, die we onophoudelijk over ons uitgestort krijgen. Naast de 5 hoofdgasten (de jongste is 18 de oudste 90) geven een aantal experts toelichting of aanvulling op wat te berde wordt gebracht.

Ik kreeg het verzoek een korte bijdrage aan de talkshow te leveren. Ik kan jammer genoeg niet want ik heb diploma-uitreiking, maar ik had het graag gedaan.

De bijeenkomst wordt gehouden in De Nieuwe Liefde.

 

Door: Liesbeth Woertman.

61

61

Ik ben 61 jaar geworden. Dat klinkt oud. Het betekent in ieder geval dat ik het grootste deel van mijn leven achter me heb. Ik fietste naar de universiteit in het nieuwe jaar en realiseerde me sterk dat ik nog slechts enkele jaren werk. Dat maakte weemoedig en rustig. Weemoedig om het voorbij gaan van dingen in het leven waar je van houdt. Rustig omdat het ook fijn is om geen grote ambities meer te hebben en geen grote plannen. Lees verder

Zo voelt u zich op uw 75ste

Agnes pak

Een tijdje geleden zag ik de presentatie van een nieuwe Nederlandse ontdekking: het AGNES pak. AGNES staat voor Age Cain Now Empathy System.

Pak maakt ouderdom invoelbaar

Dit pak werd geïntroduceerd als de technologie om ouderdom invoelbaar te maken. Het pak simuleert fysieke beperkingen, zoals lage rugpijn, stramheid in de ledematen en slechtziendheid. Het pak ziet eruit als een Michelinmannetje. Nou ja, iets dunner eigenlijk, maar het geeft u een beeld. Door elastiek aan de mouwen kun je je armen niet goed strekken en daardoor lukt het niet om een boodschap in de supermarkt van de bovenste plank te pakken. Ook de onderste plank behoort niet tot de mogelijkheden, omdat je in dit pak niet goed kunt bukken.

Kunnen we ouderdom verbeelden?

Wetenschappers hebben dit pak ontwikkeld om ons empathischer te maken. Dat we ervaren hoe ons lichaam voelt als we oud zijn. Ik vind het een sympathieke gedachte.
Maar kunnen we ons de ouderdom ook verbeelden?

Ik stel me regelmatig voor hoe het is om oud te zijn. Mijn beste vergelijking is mijn depressieve periode, denk ik. Niets meer kunnen, doodmoe zijn en alles is dan te veel. Vermoedelijk kent iedereen wel momenten in zijn leven dat hij/zij uitroept: “Ik voel me tachtig.” Iedereen is weleens ziek of ongelukkig of lichamelijk beperkt. Maar als je jong bent of volwassen, heb je altijd het perspectief dat er meer tijd voor je is, dan achter je. Je hebt hoop op betere tijden. Je ervaart je beperkingen als tijdelijk. Hoewel er uiteraard ook jonge mensen zijn, die allerlei beperkingen hebben, maar daar gaat het nu niet over.

Maak contact en leef je in

We kunnen op ieder leeftijd fantaseren over hoe het is om oud te zijn. Maar ik weet zeker dat een vriend van mij, niet heeft bedacht dat hij op zijn 72ste blind werd. Laten we ons niet bezig houden met onze angst voor de eigen ouderdom, maar aandacht schenken aan diegene die nu oud zijn. Maak contact met je oude buurvrouw, praat met je oma, luister naar hun verhalen en leef je in. Met of zonder AGNES-pak.

Door: Liesbeth Woertman

Je zult geen beeld maken

Door Taliban opgeblazen Boeddha's

In de grote religies wordt ons opgeroepen om geen beeld te maken van God. God is zo groot, die past niet in een beeld. Dat brengt mij op de gedachte of wij als mens wel in een beeld passen. Een beeld kan immers niet samenvallen met datgene waar het naar verwijst.

Ik ben psycholoog, moeder, dochter…

Onze zelf- en lichaamsbeelden zijn gevuld met ideeën van anderen over ons. Daarna doen we er zelf nog een schepje bovenop door onze functie, uiterlijk, macht, geld en relaties onderdelen te laten zijn van het beeld over onszelf. Ik ben psycholoog, de moeder van, de geliefde van, woon in een mooi huis. De meningen van anderen en de rollen die we spelen vormen onze zelf- en lichaamsbeelden.

Zelfbeeld

Wie ben ik als dat niet meetelt? Weet ik dan nog een antwoord te formuleren?En wie ben ik als ik dat allemaal verlies? Nu mensen hun baan verliezen, ouder worden of ziek wat blijft er dan nog over van onze opgebouwde beelden? Verliezen we dan onszelf of slechts het beeld over onszelf?

Een barst in ons beeld

Het beeld vormt een gevangenis, een venster, een nauwe blik waarmee we naar ons zelf kijken. Door verlieservaringen, zoals het verlies van onze jeugd, kan er een barst in ons beeld ontstaan. Het mooie van een barst is dat er meer ruimte komt. Meer ruimte om op een bredere manier te kijken. Iets nieuws aan te pakken en op een andere manier over jezelf denken.

De meeste mensen zijn geneigd hun barst te plakken. Gauw een pleister erop. Snel lijmen en verder vanuit het oude vertrouwde beeld. Zonder beeld leven is niet mogelijk. Maar wel voor een moment.

Even uit het hoofd, uit de beelden en ervaren dat je meer bent dan een beeld.

Psychologie van het Uiterlijk