Dit is een voorbeeld van een verzoek zoals ik die dagelijks in mijn inbox vind. Zoals ik al eerder schreef, wijs ik de meeste verzoeken af, omdat het beantwoorden mij te veel tijd kost. Ook zou ik graag willen dat mensen de originele onderzoeken lezen, zodat er meer kennis en inzicht ontstaat. Maar goed, voor deze keer dus alle vragen en mijn antwoorden op een rij. Lees verder
Anouk Keizer promoveerde op 21 maart 2014 aan de Universiteit Utrecht op het onderwerp anorexia en lichaamsbeeld. Dat vrouwen met anorexia zich dikker in de spiegel zien dan ze zijn, is algemeen bekend. Anouk Keizer toont in haar onderzoek aan, dat vrouwen met anorexia zich ook meer bewegen alsof ze dikker zijn.
In eerder onderzoek werd vooral aandacht besteed aan hoe anorexiapatiënten over hun eigen lichaam denken en hoe ze hun eigen lichaam zien. Keizer ging een stap verder en onderzocht de lichaamsbeleving vanuit een neuropsychologische invalshoek. De manier waarop anorexiapatiënten aanrakingen op hun huid waarnemen, en zich in een ruimte bewegen, werd vergeleken met de waarneming en beweging van gezonde personen.
Patiënten met anorexia blijken bijvoorbeeld onbewust hun lichaam al te draaien voor openingen waar ze makkelijk frontaal doorheen kunnen lopen. Hiermee gedragen ze zich dikker dan ze in werkelijkheid zijn. Het verstoorde lichaamsbeeld is overigens geen statisch gegeven; het kan worden bijgesteld.
Door: Liesbeth Woertman.
Dagen zonder honger van Delpine de Vigan had ik voor mijn verjaardag cadeau gekregen. Het is het verhaal van een 19-jarig meisjes dat anorexia heeft ontwikkeld. Het boek begint bij het moment dat ze opgenomen wordt in het ziekenhuis.
“Later zal ze begrijpen dat dit een van de dingen was die ze wilde, haar lichaam vernietigen om niets meer van de buitenwereld te merken, om niets anders in haar lichaam en haar buik te voelen dan honger.” “Als ze in de spiegel keek, herkende ze zichzelf niet meer, ze was blij met de kringen rond haar ogen. Haar dunne lichaam dat altijd nog dunner leek te kunnen worden. Nu is het al anders. Alsof ze haar gezichtsvermogen terug heeft gekregen. Stukje bij beetje trekt het waas op en realiseert ze zich wat ze zichzelf heeft aangedaan. Ze ziet dat seksloze, leeftijdloze wezen dat haar aanstaart met een gerimpelde huid en grijze tanden”.
De Vigan beschrijft het hongeren plastisch. Of het een adequate beschrijving is van een jonge vrouw die niet meer eet, omdat ze wil verdwijnen, dat weet ik niet. Wat is wel weet is dat het verhaal vooral over de relatie met haar behandeld arts gaat. Met het alle laatste restje vertrouwen dat ze nog in zich heeft, geeft ze zich over aan haar arts. Niet totaal en misschien maar voor even, maar zijn stem, zijn blik, maakt dat ze het gaat durven om weer te eten.
Een van de mooiste scenes van het boek is dat Laura probeert haar angsten te beschrijven . “Dat weet hij allemaal al. Daarom is hij zo waardevol, omdat hij de dingen weet. Omdat leed in hem weerklank vindt, ergens in zijn duistere verleden, of misschien omdat hij gewoon gek is”.