Woensdag geef ik een college over de geschiedenis van klinische psychologie. De psycholoog transformeerde van diagnostisch hulpje, naar volwaardige professional nu. De oorlogen aan het begin van de negentiende eeuw leverden een stroom van gruwelijk leed op. De bestaande psychiatrie zat met de handen in het haar. Wat te doen? Welke technieken en manieren waren er voorhanden om dit gruwelijke leed te verzachten?

Psychologen van nu bestrijken bijna alle levensterreinen en is een relatief jonge wetenschap. Rebers woordenboek omschrijft klinische psychologie als het gebied van de psychologie dat zich bezig houdt met afwijkend, slecht aangepast en abnormaal menselijk gedrag. In het Angelsaksische literatuur spreekt men niet alleen van klinische psychologie maar wordt het ‘Abnormal psychology’ genoemd. We houden ons dus vooral bezig met afwijkend gedrag van de norm. Het gaat dan om afwijkingen die lastig zijn voor de persoon zelf of zijn/haar omgeving.

Als ik zes uur per dag met mijn uiterlijk bezig ben en ik heb daar geen last van en mijn omgeving ook niet, wat is dan het probleem? Als alle vrouwen botox gebruiken in mijn omgeving en ik niet en ik lijd daaraan, heb ik dan een psychische stoornis? Zomaar wat vragen die langskomen als ik dit college aan het voorbereiden ben.