Hafid Bouazza

 

In het weekend de roman Meriswin gelezen van Hafid Bouazza. Hij is een dichter onder de schrijvers. Hij is een schilder van woorden. Het is lang geleden dat ik zoveel nieuwe woorden las. Ook oude archaïsche woorden tuimelen van de bladzijde. Hij schrijft zo zintuigelijk, dat ik weer weet wat taal vermag. In Meriswin beschrijft Hafid Bouazza het verhaal van een alcoholist. Het lichaam ziek en vervallen door de alcohol, wordt prachtig van binnenuit beschreven. Heel mooi hoe de delirante ervaringen toch taal krijgen. Zijn blik op de vrouwen in dit verhaal is schitterend.

Meriswin

“Ze zat nu aan zijn bed en bracht enige verlichting in de gewatteerde donkerte door hem op de hoogte te brengen van wat er was gebeurd. Haar blanke gezicht was voedsel voor het oog, de lichtdonkere veegjes boven haar oogleden onder haar hirundijnen wenkbrauwen waren intiem, een hand onder haar kin, de elleboog op de knie die over de ander was geslagen, knus zittend.  Ze had een korf meegenomen waarin in een wit laken iets gebundeld lag. Onder haar blauwe jas met grote zwarte knopen had ze een geel wollen vest aan en daaronder een zwarte trui, het lieve titje. En de mand was weggehaald, een hallucinatieattribuut dat er niet hoorde. De sneeuw die zachtjes over haar haar en gezicht had gedruppeld, zoals bloed inwendig in hem sijpelde, was gesmolten en het leek of ze zweette.

Sneeuwpollen”. Pagina 123

Vanmorgen vroeg op weg naar de Uithof probeerde een dunne zon door de wolken te breken. Ik dacht aan Hafid Bouazza en vroeg in gedachten aan hem hoe hij deze breekbaarheid zou beschrijven.

Meriswin: Koop bij bol.com

Door: Liesbeth Woertman.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

5 × 1 =