Wat is een mens toch een wonderlijk wezen. Mijn hele leven verwonder ik me al over al die verschillende emoties en gedachten die maar door me heen gaan. Ik ga van volkomen waardeloos naar dik tevreden met mezelf.

Zoals jullie weten heb ik een prachtige afscheid als opleidingsdirecteur gehad. Werkelijk het kon niet beter. De collega’s hadden zich bijzonder uitgesloofd met lekkere hapjes en prachtige toespraken en een mooi herinneringsboek gemaakt met allerlei foto’s en lieve teksten. Twee dagen liep ik daarvan op vleugels. En ineens ben ik diep verdrietig en somber.

Het neerleggen van de functie voelde ineens als een verlies en het feit dat ik minder scherp ben en minder aankan, deed heel zeer. Ik ging aan alles twijfelen en kreeg mezelf nauwelijks rustiger.

Ik las het boek ‘Stilte’ van de boeddhist Thich Nhat Hanh en deed de oefeningen die erin staan. Adem in en adem uit. Vrede in en rust uit. Thuiskomen en loslaten. Leven in aandacht oh wat zou ik dat graag kunnen. Eenvoudiger leven dat wil zeggen focussen, me op een ding kunnen richten. Ik ben een amateur, echt!

Op een of andere manier raken mijn apparaten door mijn somberheid ook van slag. Mijn telefoon doet het niet. Echt helemaal dood. En in mijn computer kon ik niet bij mijn mappen. Gelukkig hebben we op de universiteit van die slimme IT jongens en hij vertelde net dat er een verbinding ontbrak. Dat gebeurde zo vaak. Ik voelde de opluchting in mijn lichaam sluipen. Gelukkig nog niet helemaal afgeschreven. Er miste een verbinding.

Nu mijzelf weer tot rust zien te krijgen. Adem in en loslaten.