Vader

wolken

De lucht trok zich dreigend samen. Prachtige wolkenformaties verschenen in sneltreinvaart. Ik fietste stevig. Ik was op weg naar mijn vader.

Net op tijd kwam ik aan bij het grote gebouw. Verlangend zaten er al een paar oude mensen bij de ingang. Een man verrekte zowat zijn nek om te zien wie er binnenkwam. Ik groette de mij onbekende mensen, want ze keken me zo verlangend aan. Een brok gezondheid, leven en vitaliteit stapte er in hun wereld.

Als ze hadden gedurfd hadden ze hun armen heel lang gemaakt en me aangeraakt om zuurstof en leven in zich op te nemen. Ik strompelde de lift in, tussen twee verzorgsters door, die klaagden over hun hoeveelheid papierwerk.

Ik zocht zijn kamer en aan het eind van de gang stond ik roerloos voor zijn deur. Ik kon hem horen. Belde aan maar hij deed niet open, terwijl ik hem toch echt hoorde steunen. Uiteindelijk vatte ik moed en deed de klink van de deur naar beneden.

Hij zat op een stoel en probeerde zijn pullover aan te trekken. Hij keek me aan met een lege blik. Ik zei hem gedag en hij zei niets en ging verder met zijn strijd. Ik hielp hem de pullover naar beneden te trekken. Ik keek hem aan. Ik zweeg.

Hij zei: “Ik heb niets te drinken.” “We kunnen naar beneden gaan.” Hij zocht zijn sleutel en we gingen zijn kamer uit, de gang op. Hij schuifelde naar het eind van de gang naar de lift.

Hij was doodmoe. Zijn lichaam bijna uit elkaar gevallen.

Door: Liesbeth Woertman

Eén gedachte over “Vader

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

4 + negen =