We hebben de verjaardagen gevierd van mijn zonen. Vorige week werd de oudste 45 en deze week de jongste 40 jaar. Dat is ongeveer gelijk aan mijn leeftijd. Als ik de leeftijd van mijn kinderen hardop uitspreek, dan zie ik mezelf als een oude dame. Als ik met hen ben, vaak eten we wat, praten, of maken een wandeling dan zijn we alle drie ongeveer van dezelfde leeftijd.
De tijd staat stil?
Ik kijk naar de vrienden van mijn zoon. Jongens die elkaar soms al vanaf de kleuterschool kennen. Allemaal uitgegroeid tot mooie volwassen mannen. Degene die kinderen hebben, nemen een vanzelfsprekend aandeel in het ouderschap. De tijd gaat razendsnel. De tijd staat stil.
Behandelingen afgelopen
Ik voel me wankel ondanks zoveel lieve mensen om me heen. Alle chemobehandelingen en bestralingen zijn afgelopen. Niet meer iedere dag naar het UMC. Ik heb me even heel blij gevoeld. Nu ga ik aarzelend door de straten. Misselijk, onzeker en kwetsbaar. Houd moed zeggen de mensen om me heen. Ja daar komt het op aan.
Helen Dowling
Vandaag ga ik voor het eerst naar het Helen Dowling Instituut. Zij zijn gespecialiseerd in psychosociale zorg voor mensen met kanker.
Ik kan wel een steuntje gebruiken.
Door: Liesbeth Woertman.
Lieve Liesbeth, houd vol.
Het is heel herkenbaar. Het gaat ook voorbij. Ik zei vorige week tegen mijn hulp “zo ziek ben ik toch niet van die chemo geweest”. Ze zei: ” Ik heb vaker gedacht volgende week is ze er niet meer. Ze was zo ellendig”. ! Het zal wel zo iets zijn als een bevalling, de pijn gaat voorbij. Je herinnert je het niet meer. Zeggen ze.
Sterkte Liesbeth, tijd lijkt niks, maar is zoveel waard. Mooie overpeinzing weer van jou.
Dappere lieverd ben je!