We zijn weer terug in het Utrechtse. De vakantie was zeldzaam rustig. Slechts een boek gelezen in veertien dagen, dat is voor mijn doen erg weinig. Veel naar de wolken gekeken en genoten van de weidse vergezichten. We hebben het lopen rustig opgebouwd. De eerste wandeling duurde drie kwartier en de laatste drie uren. Heel kalm, genietend, rondkijken, ruikend en met een steeds leger wordend hoofd. Ik heb ook veel geslapen. Het koelt zo heerlijk af op het Franse platteland in de nacht en dan slaap ik goed. We hadden weinig bereik, dus geen druk van telefoon.
Op de bank
En nu zijn we weer thuis. De drukte van de stad. Het lawaai ook ‘nachts. De kanker, mijn dode broer en vader zaten op de bank te wachten. In die veertien dagen vakantie was ik daar nauwelijks mee bezig geweest en nu keken ze me alle drie aan. We zijn er nog. Je zult een manier moeten vinden om je tot ons te verhouden. Heb ik nog kanker? Ben ik herstellende? En als de kanker nu weg zou zijn, komt ie dan terug?
Vooruitzicht
Zolang ik nog iedere dag naar het ziekenhuis moest, had ik een taak en al mijn energie nodig om de behandelingen te doorstaan. En ineens was er de laatste behandeling en stond ik alleen buiten. Die eerste twee weken na de behandelingen werd ik zieker en toen herstelde mijn lichaam zich langzaam. Het vooruitzicht van de vakantie was prettig. Maar nu? Welk vooruitzicht heb ik nu? Behandelingen klaar, eerste lichamelijke herstel klaar, vakantie achter de rug en ik kijk met verbijstering om me heen. Voel me heel moe, mijn rechter onderbeen houdt vocht vast en ik weet niet wat ik voel. Ik weet ook niet waar naartoe. Kan toch niet zomaar door met mijn leven?
Twintig jonge mensen
Ik ben vandaag naar de universiteitsbibliotheek gegaan. Daar schrijf ik nu dit stuk. Samen met een stuk of twintig jonge mensen in een prachtige ruimte. Iedereen werkt geconcentreerd. Ik kijk uit op helder groen en merk dat ik weer kan ademen. Dieper ademen. De onrust neemt af. Het groen, de stilte en de bossen zijn mijn thuis maar ook deze bibliotheek.
Door: Liesbeth Woertman.
mooi, Liesbeth, het zijn inderdaad heerlijke plekken: de bossen en de biep. De stilte, het ruisen van de bomen. En van de bladeren. De bladzijden. Veel inspiratie. Binnenkort komen we elkaar vast weer tegen!
Hoi Liesbeth, Ik ben blij dat je een goede vakantie hebt gehad. Ik hoop dat je ook thuis verder kunt herstellen.