Opgesloten

Liesbeth Woertman

Liesbeth Woertman

Nog acht bestralingen en twee chemokuren te gaan. Zelfs als ik het woord chemokuur typ voel ik me een beetje misselijk worden.

Opgesloten te zitten in mijn lichaam en de hele dag voelen wat er te voelen valt. Kan ik wat eten? Durf ik naar buiten te gaan om te wandelen? Kunnen mijn darmen dat aan? Moet ik even gaan rusten? Kan ik de snelheid van het verkeer aan? Is het al tijd voor de bestraling? Opgesloten te zitten in mijn lichaam is opgesloten zitten in huis.

Koolmeesjes

Gelukkig heb ik een tuintje dat mooi omsloten is. Op die manier kan ik toch buiten zijn. Ik geniet van de vogels. Koolmeesjes die elkaar achterna zitten. Musjes die de kruimels van de grond pikken en het lied van de merels. Aanwezigheid van leven is zo belangrijk. Kiemen van een nieuw begin. Ik zaai wilde bloemen en ik zaai kruiden.

Mijn  kleine leven

Ondertussen lees ik ‘Mijn kleine leven’  van Hanya Yanagihara. Een roman van ruim 700 pagina’s over vier studievrienden. Een verhaal over wreedheid en eenzaamheid en de kracht van vriendschap. Een verhaal over een geschonden lichaam, dat doodsbang is en een behoefte aan verbinding.

Niet gezien, niet gehoord

Wat het betekent om niet gezien en niet gehoord te zijn in je jeugd en hoe dat doorwerkt in je volwassenheid, ondanks dat je succesvol bent in je werk, wordt prachtig beschreven. Ik moet het boek regelmatig wegleggen omdat de wreedheid zo scherp is. Tijdens het lezen, knijpt mijn keel regelmatig dicht. Als volwassene uiteindelijk je eigen grootste beul zijn, is heel moeilijk om te lezen.

Opgesloten zitten in een lichaam dat je in de steek laat of laat het Ik het lichaam in de steek?

Door: Liesbeth Woertman.

2 gedachten over “Opgesloten

  1. Fundamentele vraag die ik, laf, beamtwoord met: beide is waar. Goed dat je de buitenwereld blijft zien. Misschien dezelfde tegenstelling, binnen buiten?

  2. Een heel hartelijke groet! In die tweeledige vraag die je stelt lijkt het tweede me beslissend, of is dat te activistisch gedacht? Ik kende iemand die zich in jouw situatie bevond en zich er bewust op toelegde haar ziekte, haar tumor te ‘omhelzen’. Ik hoorde dat ze het zei, ik begreep het niet, maar ik zag wel hoe die ’toeeigening’ (zoals ik het dan maar noem) bij haar uitwerkte. Ik heb geen idee of je hieraan wat hebt. Eigenlijk wil ik je vooral een groet sturen en veel kracht toewensen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

5 − 3 =