Mijn voeten willen niet meer

Dr. Alzheimer

Mijn moeder heeft de diagnose Alzheimer gekregen. Iets waarvan je vurig hoopt dat het niet gebeurt en toch is het zo. Hoe moeilijk is het om met de werkelijkheid te leven.
Ontkenningsmechanismen draaien overuren.

Er komen gedachten langs als: ‘Ze is nog dezelfde als gisteren. Het is maar een naam. Het is maar een diagnose.’ Zelf ontkent ze ook.

Hoe kan een computer nu weten wat er met haar aan de hand is? Ze hebben niet eens naar haar voeten gekeken en daar heeft ze toch het meeste last van. Ach iedereen vergeet wel eens wat.

Ook mijn geheugen is niet meer zo scherp als het was. Hoe heet hij ook al weer? Ach je weet wel die man die altijd zo vrolijk is. Je kijkt in een diep zwart gat, terwijl je dit zegt.
Wat is de grens tussen verouderingsprocessen die normaal zijn en wanneer wordt het een ziekte? Alle functies en organen worden minder met het klimmen der jaren wat al die fitnessprogramma’s ook beweren.

Mijn moeder moet jezelf opnieuw uitvinden omdat haar man en zoon zijn gestorven. Ze ontmoette mijn vader toen ze zestien was. Haar hele volwassen leven is ze samen met hem geweest en met hem volwassen geworden. Vergroeid met elkaar en nauwelijks ruimte tussen haar en hem. Het was een ‘wij’, hoe moeizaam dan ook, maar het was een wij. Ze kon van alle problemen en falen mijn vader de schuld geven. En nu moest ze op haar 85ste iemand op zichzelf worden. En niemand die haar hierbij helpt en niemand die dit aan haar uit kan leggen.

Met haar is niks aan de hand. Zij is niet ziek. Ze heeft alleen last van haar voeten. Die willen niet meer.

 

Door: Liesbeth Woertman.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

5 − een =