18 september is de verjaardag van mijn broertje Jos. Hij zou vandaag 59 jaar zijn geworden. Hij voelt ver weg en dichtbij. Maar het blijft zijn geboortedag en dat ga ik vandaag vieren door onze goede momenten te herinneren. Zijn beeldend taalgebruik “zus ik ben zo moei, ik zak zowat door mijn hoeven”, heeft ook mijn manier van spreken verrijkt.
Zijn gulheid was overweldigend. Wat hebben we gedanst. I will survive, zong je met je schorre stem keihard. Hij is zijn hele leven arm geweest maar iedereen kon bij hem eten en hij gaf altijd de leukste cadeautjes. Ook in zijn complimenten aan anderen was hij royaal. Hij kon alleen intens leven of niet leven. Lieve broer wat ben je ver weg en dichtbij.
Wonderlijk om me zo verbonden te voelen met iemand die er niet meer is.
We wisten allemaal dat jij als eerste zou sterven door je grenzeloze manier van leven. We vermoeden het dat is beter uitgedrukt. Je tengere lichaam uitgeput door angst, verdriet en onvermogen, kreeg kanker. Hoe moedig ben je daar mee omgegaan!
Jij was de snelste, de grappigste, de liefste en de mooiste van ons en vandaag herdenk ik jou, maar zingen kon je niet.
Door: Liesbeth Woertman.
Beste Liesbeth, wat heb nog vaak gedacht aan Jos. Meerdere keren dacht ik: Zal ik hem opzoeken? Eind april 2004, ik was praktisch gescheiden. Voor mij de eerste keer met een man. Dansen, zoenen, vrijen. Hij was hartelijk, smeerde toastjes, was erg lief in bed en mooi.
Ook dronk hij stevig, niet helemaal geaard, spiritueel. Nu doe ik het dus postuum, jou Jos bedanken voor het goede dat je mij gaf. Rust zacht. Marcel