‘Ga toch weg met je mindfulness’ was een titel die ik afgelopen week in het NRC las. De strekking van het betoog (mei 2015) was dat het erom ging om alles te voelen en niets te uiten. Wonderlijk, dat lees ik er niet in. Mindfulness is voor mij aandacht geven aan alles wat er is. Alles te ervaren en met mededogen te bekijken. Dat lukt me bijna nooit, laat ik dat voorop stellen.

Ik blijk geen eigenaar te zijn van mijn gedachten en gevoelens. Die komen en gaan zoals zij er zin in hebben. Mijn geest dwaalt en maalt en gaat alle kanten op. Gericht zijn is voor mij de uitzondering. Maar die focus, ervaar ik wel als prettig. Meditatie is mijn dagelijkse oefening om mijn aandacht gedurende de dag beter te richten. Dat is niet perse plezierig.

Er is op dit moment veel dood en verdriet in mijn omgeving. Dat pakt en grijpt me en mijn gedachten gaan er steeds naar uit. Zitten en ademen geeft enige bodem Maar meestal gaan de gedachten en gevoelens gewoon door.

Beter handelen door ontspanning

De zeldzame momenten dat het me wel lukt, ervaar ik een lichtheid en vrede, die weldadig is. Die houding van lichtheid stelt me beter in staat om te handelen. Gestrest zijn, met verkrampte spieren en kaken op elkaar maakt me niet handelingsbekwamer, wel onaardiger.

En als we dan woedend door de straten gaan, laten we dat dan ook aandachtig doen en met mededogen. Het zomaar uiten van gevoelens waar de pleinen in de wereld vol mee stromen, leidt alleen maar tot verdere agressie, haat en oorlog.

Mindfulness gaat juist niet over perfectie, maar kan een manier zijn om aandachtiger met jezelf en de wereld om te gaan. Iedereen die haar eigen ongeluk en ellende aan durft te kijken, is een held en metselt mee aan een leefbare wereld.

Door: Liesbeth Woertman.