Liesbeth’s levensverhaal

Liesbeth Woertman

Liesbeth Woertman

Ik werk al vanaf mijn vijftiende jaar. Toen schoenverkoopster en typiste op een verzekeringskantoor en nu hoogleraar in de psychologie. Mijn hele opleiding in de avonduren, naast mijn werk en de zorg voor twee kinderen. Wanneer u mijn CV bekijkt, dan lijkt het of u het CV ziet van een succesvolle vrouw. Maar het is meer het verhaal van een koppige klimgeit die niet weet waar ze naar toe gaat.

Geboren in Nederland in 1954 in de sfeer van de Koude Oorlog. Een land in opbouw, sober, hardwerkende ouders. Mijn ouders kregen in zes jaar, vijf kinderen. Ik ben de oudste en het enige meisje. We leefden in een kleine wereld van een paar straten. Jongens zijn veel liever, zei mijn moeder en God ziet alles. Buiten spelen was eng, zwemmen was nog veel enger en gymnastiek vreselijk. Het avondeten was een hoogtepunt, mijn moeder kookte geweldig en alles vond ik even lekker. Sinterklaas was mijn grote voorbeeld. Als ik toch eens als Sinterklaas zou kunnen zijn. Iedereen verrassen met datgene wat hij/zij het liefste wilden hebben. Of een engel zijn, leek me ook geweldig.

ULO???

Maar het gelukkigst was ik als ik kon lezen. Alle meisjes- en alle jongensboeken heb ik uit de bibliotheek gehaald, iedere week opnieuw. Ik leefde in mijn hoofd en was bang voor alles. Op de lagere school ging het goed, had vriendinnetjes en ik haalde moeiteloos achten. Ergens in de vierde klas lagere school kregen we breuken. En voor het eerst begreep ik iets niet. Mijn cijfer voor rekenen ging achteruit en ook mijn cijfer voor taal gek genoeg. In het rapport van mijn zesde klas staat met vraagtekens ULO????

Ik ging naar de net opgerichte MAVO en verliet deze school toen ik vijftien was in de derde klas met zeven onvoldoendes. Steeds meer wonend in mijn hoofd en steeds meer moeite met mezelf en met de wereld. Op mijn vijftiende werkte ik van maandag tot en met vrijdag als typiste op een verzekeringskantoor en op zaterdag als schoenverkoopster. Ik werd op beide werkplekken gewaardeerd. Mijn broertje haalde wel zijn MAVO diploma en ik dacht ‘Wat hij kan, kan ik ook!’.

Woertman als risicoleerling

Ik meldde me aan voor de Avond-mavo, maar de directeur wilde me niet hebben. Een meisje dat al twee jaren van school was, met zeven onvoldoendes, nee dat kostte hem zijn eindexamen-rendement. Ik praatte daar als Brugman en hij heeft me uiteindelijk aangenomen in de eindexamenklas als risicoleerling. Ik dacht alleen maar. ‘Een jaar hard studeren zie ik mezelf nog wel doen.’ Maar wat zou ik graag dat gesprek terugzien en horen. WAT zei ik tegen hem, waardoor ik hem overtuigde? Ik heb geen idee.

Goed, ik was zeventien, werkte zes dagen in de week en ging drie avonden in de week naar school en ondertussen was ik ook nog zwanger geworden. Het eerste schoolonderzoek in oktober was Nederlands; tekstverklaring. De docent kwam de klas binnen en vroeg: ‘Woertman wat denk je dat je hebt?’ Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik dacht dat ik het wel aardig had gemaakt en zei: een zes meneer. Je hebt een tien. Nog nooit in mijn leven had ik een tien gehaald. Ik was ongelofelijk blij en leerde op die avondschool dat ik niet zo in mijn hoofd moest wonen, maar met mijn lichaam en aandacht in de klas moest blijven. Dat was studeren! Verrek, je hoeft er alleen bij te blijven, open te luisteren, en je huiswerk te maken.

Flirten met de gedachte

U begrijpt het al. Ik haalde in een jaar mijn MAVO-diploma. Het diploma waar ik het meest trots op ben, omdat het mijn leven heeft veranderd. Ik was zo in mijn sas met dat Mavo-diploma, dat ik liep te flirten met de gedachte om naar de Avond-havo te gaan. Ondertussen was ik bevallen van mijn oudste zoon, werkte vijf dagen in de week en ging drie avonden in de week naar school.

Ik ging werken in de Openbare Bibliotheek en kreeg een zodanig plezier in het studeren dat ik overwoog om een HBO-opleiding te gaan doen. Drieëntwintig ben ik dan met 2 kinderen Dat overwegen moet u zich voorstellen als: kinderlijk gegniffel om de gedachte, angst of ik het zou kunnen, een enorme vreugde in mijn lichaam alleen al de gedachte dat ik misschien hoger onderwijs zou gaan volgen, alleen in mijn eigen hoofd.

2 eigen en 4 pleegkinderen

De praktische bezwaren kon ik zelf wel bedenken. Hoe moest het met opvang voor de kinderen? Dat waren er ondertussen twee. Hoe moest het met geld? Maar er bleek een parttime opleiding sociaal cultureel werk te bestaan aan de Horst in Driebergen. Werken in een buurthuis als jongerenwerkster met de moeilijkste jongeren, want die kon ik wel aan. Gezinshuisouder worden samen met mijn man. Dat betekende concreet in een huis wonen met 2 eigen en 4 pleegkinderen. Ik was 23 jaar. Wat een durf.

Op mijn 26ste haalde ik mijn HBO diploma Sociaal Cultureel Werk en toen werd het even heel erg stil van binnen. Zou ik? Nee, nu moet je ophouden. Nu tart je het lot. Zou ik naar de universiteit kunnen? Mijn hart bonkte in mijn keel alleen al door de vraag te stellen. Nee, nu ga ik tegen een muur aanlopen, tegen mijn eigen plafond, de universiteit dat is te hoog gegrepen. Maar dat dacht ik ook toen ik nog geen diploma had, toen leek de MAVO ook onmogelijk. En met het MAVO- diploma op zak, kwam de HAVO langs als mogelijkheid, als alleen maar ietsje meer en ietsje moeilijker. Als je het niet probeert dan weet je niet wat je grens is.

Liesbeth Woertman (1994)

Liesbeth Woertman (1994)

Uiteindelijk koos ik voor psychologie. Ik meldde me aan en werd toegelaten. Ik kwam in een totaal onbekende wereld met ongeschreven regels die de andere studenten wel leken te beheersen. Daarmee stond ik duidelijk op achterstand, maar inhoudelijk vond ik het geweldig. Ik nam af en toe een kind mee naar de colleges. Leerde onder het eten met de kinderen aanwijzend op hun hoofd hoe het brein in elkaar zit. ‘Wijs me je neocortex eens aan’, vroeg ik. Tegen de tijd dat ik tentamens moest doen, kenden mijn kinderen ook de structuur van het brein.

Het was lastig, het was druk, het was chaos in die periode van mijn leven. Maar ik werd steeds meer mij. Van mijn kinderen leerde ik onvoorwaardelijk liefhebben en ik kreeg plezier in mijzelf en de wereld. Op mijn 33ste mocht ik mijn doctoraalsbul Psychologie in ontvangst nemen en kreeg direct een baan als docent aangeboden aan de Universiteit Utrecht. Ik had nog nooit lesgegeven, maar dit was mijn vorm. Op mijn 40ste promoveerde ik op het onderwerp Lichaamsbeelden en op mijn 55ste werd ik benoemd als Opleidingsdirecteur psychologie en Hoogleraar Kwaliteit en Vormgeving van het psychologieonderwijs.

Liesbeth Woertman - 2003

Liesbeth Woertman – 2003

Ik heb deze carrière niet bedacht. Ik heb deze loopbaan niet kunnen verzinnen, want mijn leefwereld begon met slechts enkele straten en geen uitzicht op de wereld. Het is een verhaal van neus dicht en springen, hoe bang ik ook was. Het is een verhaal van gewoon een boek pakken en nog een boek en nog een om op die manier in een nieuwe wereld terecht te komen waar ik thuis bleek te horen.

 

24 gedachten over “Liesbeth’s levensverhaal

  1. Wat een lef, inzicht, eigenzinnigheid en zelfrelativering spreekt er uit dit verhaal! Het inspireert om met een grijns en verwondering boven jezelf uit te stijgen en met angst en al op zoek te gaan naar waar je thuis hoort om daar te bloeien. Wow. Ik heb er geen beter woord voor. Wow!

  2. Wat heb je toch een ongewone en eigenzinnige biografie! Wij kennen elkaar van het gezamenlijk in de redactie zitten van het tijdschrift Lust & Gratie en in die tijd was je nog even werkzaam in het sociaal cultureel werk. Wie had toen kunnen bevroeden dat je zo’n mooie carriere zou maken in de wetenschap en je expert zou worden over een onderwerp dat zoveel vrouwen bezighoudt. Je hebt deze loopbaan niet kunnen verzinnen maar door altijd je eigen weg te gaan en je door niets te laten weerhouden, zelfs niet je eigen angst, ben je daar gekomen waar je hoort. Ik wens je het allerbeste en vooral veel nieuwe boeken.

  3. Lieve mensen

    Hartelijk dank voor jullie mooie woorden. Eerst dacht ik om mijn CV op de site te plaatsen. Je weet wel zo’n omsomming van allerlei banen. Maar dat lijkt me saai. Mijn werkzaamheden omzetten in een levensverhaal en in het Het meisje van Jamin was erg leuk om te doen. Op deze manier leren jullie me beter kennen.

    Liesbeth Woertman

  4. Pingback: Psychologie van het Uiterlijk is nu verkrijgbaar!Psychologie van het Uiterlijk

  5. Pingback: Laagopgeleiden voelen zich minder mooi. Lees waarom!Psychologie van het Uiterlijk

  6. Pingback: Het wij-gevoel van een tweeling. Lees de column!Psychologie van het Uiterlijk

  7. Pingback: Wie gaat jouw leven veranderen? Lees de column van professor Woertman!Psychologie van het Uiterlijk

  8. Op zoek naar materiaal om me in te lezen voor mijn boek, stuitte ik op jouw boek en vervolgens kwam ik op je site terecht. Tranen over mijn wangen. Ik zie mijn eigen verhaal staan. Prachtig, ik heb alleen maar bewondering voor je. Een vrouw die durft te kiezen, ondanks tegenslagen. Het allermooiste vind ik dat je hardop durft te vertellen hoe je bent gekomen waar je nu bent, in plaats van wollig of uit de hoogte te doen.

    Ik wens je heel veel geluk in alle aspecten van het leven. Je laatste boek heb ik inmiddels besteld. Kan niet wachten om het te lezen!

  9. Pingback: Liesbeth Woertman gebruikt boek Conny Palmen 'de Vriendschap'.Psychologie van het Uiterlijk

  10. Pingback: Het nieuwe schooljaar en het belang van het uiterlijkPsychologie van het Uiterlijk

  11. Pingback: Moeders in beeld: hoe ziet een zwangere vrouw er echt uit?Psychologie van het Uiterlijk

  12. Wat een inspirerend verhaal, echt prachtig om te lezen. Deels zeer herkenbaar in het begin van de loopbaan, ik kan alleen maar denken wow, met inzet kun je alles bereiken!

  13. Dank voor je interessante lezing vanmorgen. En leuk dat je tussendoor je toehoorders erbij betrok.

    Petje af voor de weg die je bent gegaan.ik heb je levensverhaal gelezen op mijn i- padje.
    Nog een spannend en boeiend leven toegewenst.

  14. Beste Liesbeth,
    Per toeval kwam ik uw blog tegen via LinkedIn, zoekende naar wat mijn mede afstudeerden aan het doen zijn jaren na hun studie, nu ik zelf nog steeds helemaal zoekende ben, thans probeer te komen waar ik wil zijn in mijn leven. U was destijds mijn thesis begeleidster en de favoriete docente, van eigenlijk iedereen. Daarom erg bijzonder om uw verhaal zo tegen te komen inclusief andere boeiende artikelen. Mooie inspiratie die ik nu weer nodig heb. Met hartelijke groeten en al het beste!
    Dankbare ex-studente.

  15. Beste Liesbeth,

    Tijdens het studeren voor mijn tentamen zag ik de link in één van uw powerpoints en zo kwam ik bij uw levensloop verhaal.

    WAUW! Wat gaaf hoe u het gedaan heeft, met kinderen! Ik ben nu 23 en heb een baby. Zat van de week even flink te stressen, twee vakken, werk en een kind! HOE DAN?! Uw verhaal geeft me weer frisse moed, echt een voorbeeld.
    Daarnaast ben ik ook zo dankbaar dat ik uw colleges mag volgen en uw boek mocht lezen, juist nu ik een dochter heb.

    Hartelijk groet
    Rieta

  16. Pingback: Bodypositivity en fatshaming - Palsma Sportvoedingsadvies

  17. Geachte mevrouw Woertman,
    Gepensioneerd raken doen veel mensen, het kan op een gelukkig of een ongelukkig moment gebeuren. U heeft de stap gemaakt en bent er nu vast al helemaal door ‘ingepakt’.
    Staat u open voor het geven van een lezing voor 50+? En zo ja, zakelijk of wat informeler.
    Excuus voor het zoeken van contact op deze manier.
    Warme groet,
    Erik

  18. Inspirerend, vooral als je als leerkracht regelmatig leerlingen hebt die slecht presteren door ons onderwijssysteem. Ik vermoed dat jij je onder de hoogbegaafden mag plaatsen die vaak in ons onderwijs onderpresteren.
    Leuk ook, om dit als oud-klasgenoot terug te lezen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

zes − 4 =