Aan de rand van Utrecht staan grote lelijke gebouwen die gebruikt worden door kunstenaars, zoals dat in andere steden ook het geval is, neem ik aan. Kunstenaars aan de randen van de steden.

Een houten schommel

Het is een groot complex, vervuild en wat verlaten, vlak naast de spoorbaan. De eerste ruimte die we aarzelend binnen gingen was van een groepje jongens die aan houtbewerking doen. Ik heb een bijzonder kastje gezien en een bureau dat rond liep en mooi afgewerkt. Boven waren wel vijftien werkplekken voor mensen die animaties maken of video’s of strips en er hing uitnodigend een houten schommel aan het plafond.

Nog meer ateliers

Aan de overkant was een nog groter gebouw, dat verdeeld was in meest kleine ateliers. Het eerste atelier was van een vrouw die hout bewerkte en bronzen beelden maakte. Ik zag een soort Madonna waar het lichaam geen armen of handen had en toch ontvankelijkheid uitstraalde. Ik zag een man die van duizenden lenzen bollen maakte, waardoor er een voorstelling van kleuren en licht ontstond. Iemand wilde een bol kopen, maar daar was de man niet aan toe.

Ontvankelijk

Elke ruimte had een eigen sfeer. Iedereen zo dicht op elkaar en toch een eigen sfeer. Kunstenaars aan de rand van de stad die open huis hielden en allemaal van binnen naar buiten werkten. Ik zag mijzelf daar al zitten, schrijvend achter een bureau, uitkijkend op het talud dat helemaal door groen overwoekerd was, ontvankelijk voor wat zich aandient.

Door: Liesbeth Woertman