In de grote religies wordt ons opgeroepen om geen beeld te maken van God. God is zo groot, die past niet in een beeld. Dat brengt mij op de gedachte of wij als mens wel in een beeld passen. Een beeld kan immers niet samenvallen met datgene waar het naar verwijst.

Ik ben psycholoog, moeder, dochter…

Onze zelf- en lichaamsbeelden zijn gevuld met ideeën van anderen over ons. Daarna doen we er zelf nog een schepje bovenop door onze functie, uiterlijk, macht, geld en relaties onderdelen te laten zijn van het beeld over onszelf. Ik ben psycholoog, de moeder van, de geliefde van, woon in een mooi huis. De meningen van anderen en de rollen die we spelen vormen onze zelf- en lichaamsbeelden.

Wie ben ik als dat niet meetelt? Weet ik dan nog een antwoord te formuleren?En wie ben ik als ik dat allemaal verlies? Nu mensen hun baan verliezen, ouder worden of ziek wat blijft er dan nog over van onze opgebouwde beelden? Verliezen we dan onszelf of slechts het beeld over onszelf?

Een barst in ons beeld

Het beeld vormt een gevangenis, een venster, een nauwe blik waarmee we naar ons zelf kijken. Door verlieservaringen, zoals het verlies van onze jeugd, kan er een barst in ons beeld ontstaan. Het mooie van een barst is dat er meer ruimte komt. Meer ruimte om op een bredere manier te kijken. Iets nieuws aan te pakken en op een andere manier over jezelf denken.

De meeste mensen zijn geneigd hun barst te plakken. Gauw een pleister erop. Snel lijmen en verder vanuit het oude vertrouwde beeld. Zonder beeld leven is niet mogelijk. Maar wel voor een moment.

Even uit het hoofd, uit de beelden en ervaren dat je meer bent dan een beeld.