Ik kom net uit het UMC. De Uithof ligt overhoop omdat er een trambaan wordt gebouwd. Heel goed op de grote gele borden kijken om te zien waar we nu de parkeergarage in kunnen. Ben ik nerveus? Ik weet het niet, ik voel het niet. De hele nacht is een deel van mij wakker geweest. Blijkbaar staat mijn lichaam in de alarmstand ook al voel ik dat niet. Ik word wakker en realiseer me direct dat ik zo moet. Ik moet weer voor controle naar het ziekenhuis.

Drie maanden na de laatste behandeling wil ook de gynaecoloog-oncoloog wel zien hoe het met me gaat. Het is een lieve man met een open gezicht. Ik vertelde dat ik de behandelingen ervaren heb als een helletocht. ‘Wat kunt u toch goed vertellen’, zei hij. ‘Schrijft u ook?’

Na het gesprek het inwendige onderzoek. Blijft altijd vervelend. Maar o wat doet hij het voorzichtig. Het litteken ziet er goed uit en hij voelt niets verdachts. Het is klaar. Over drie maanden terugkomen. Ik trek mijn jas weer aan. Mijn vriendin geeft me een bekertje water. Ik voel een huppeltje van binnen.

Door: Liesbeth Woertman.