Bijna Kerst. Niet te geloven. Wat is de tijd snel gegaan. Het grootste deel van het jaar heb ik in het donker gezeten. Wat een verdriet en machteloosheid heb ik ervaren in 2017. En wat een liefde en verbondenheid mocht ik ontvangen van andere mensen. Mijn geliefde club van zeven die me dit jaar hebben gedragen. Een fantastische ervaring. Juist het tragische kan oneindig veel licht werpen op de diepere geheimen van het leven, schreef ik in mijn dagboek op 17 februari.

Je drukt het bange kind in jezelf weg dat behoefte heeft aan koestering, schreef ik op 6 maart en op 8 maart verloor ik mijn stem.

Eindeloze onderzoeken en geen uitzaaiingen te zien op de MRI en op 5 april geopereerd. Ik dacht dat mijn leven voorbij was. Ik was gebroken.

Maar scheid van het ja niet het nee
Geef zin aan wat je zegt
Geef schaduw

Paul Celan

De dagen in het ziekenhuis waren een nachtmerrie. De zusters waren als engelen in het oorlogsgebied. Bij thuiskomst veel nachtmerries van extreem geweld. En bloemen dit jaar, heel veel prachtige boeketten veelkleurige bloemen. Sommige weken wel negen bossen. Gelukkig gaven enkele mensen er ook een vaas bij.
Toen de mokerslag op 19 april dat er een uitzaaiing in een lymf in mijn buik was gevonden.

Het gruwelijke traject in van bestralingen en chemo. Zo moe en weerloos in die maanden. Maar ook de bloemen, de geliefden die me iedere dag naar het ziekenhuis reden, mijn hand vast hielden, mijn eten verzorgden. En ik die me liet steunen, die me liet verzorgen, die me liet dragen. Ongekend om me zo over te geven. Een hele nieuwe ervaring. En dan na maanden het wonder.

Het wijze lichaam dat zich herstelt. De bossen bloemen nemen af. Jammer maar begrijpelijk De moeheid vermindert. Er komt weer kleur in mijn leven. Er lijkt zich een venster te openen naar nieuw leven. Ik krijg weer zin om dingen te ondernemen. Rustig aan. Mondjesmaat. We gaan in deze periode vanuit het donker naar het licht. Ik mag mee.

Ik wens iedereen een licht 2018.

Door: Liesbeth Woertman.