Roosevelt in Utrecht (1948)

In een ruk ‘Witte Huizen’ van Amy Bloom gelezen. Een roman geïnspireerd op de relatie van Lorena Hickok en Eleanor Roosevelt. Hick groeide in armoede en liefdeloosheid op in South Dakota en heeft zich opgewerkt tot de belangrijkste vrouwelijke journalist in Amerika. Die ontwikkelingsreis alleen al maakt het boek verrukkelijk om te lezen.

Alles wat ze op een gegeven weet en kan, heeft ze zichzelf geleerd. Ze bluft zich door te leven en ze bluft zich van baantje naar baantje waar ze leert typen, organiseren, voor zichzelf opkomen en liefhebben. Wat is dat toch dat sommige mensen zo kunnen groeien?

De roman is vanuit haar perspectief geschreven. Eerst moet ze niets hebben van de idealistische Eleanor uit het gegoede milieu. Het verschil kon nauwelijks groter en toch of juist daardoor bloeit er een grote passie en liefde tussen deze twee vrouwen.
De president heeft zijn eigen minnaressen en ook Lorena Hickok woont een aantal jaren op de witte huis. We hebben het over de periode rond 1945.

Lorena en Eleanor vinden zichzelf geen schoonheden maar vinden elkaar in hun liefde prachtig. Amy Bloom beschrijft dat prachtig. Het woord bi of lesbisch valt niet maar iedereen weet wat er speelt.

Wij vinden onszelf in de 21ste eeuw vaak zo vreselijk progressief maar is dat wel zo? Kunnen we het verdragen als mensen van hetzelfde geslacht van elkaar houden? Kunnen we verdragen als mensen van meerdere mensen tegelijkertijd houden? Kunnen we leven met een vloeiende seksuele en genderidentiteit of stoppen we toch liever een ieder incluis onszelf in een he,- ho, bi of trans hokje? En daar ook wel graag inblijven en niet naar een aantal jaren weer wat anders doen.