Dankbaar

Ik omzeil nog steeds hele drukke plekken zoals Hoog Catharijne in Utrecht of treinstations van grote steden. Dat perkt mijn leven iets in en met de hectiek van al dat lawaai en grote groepen bewegende mensen kan mijn lichaam nog steeds niet goed mee omgaan.

Ook op de universiteit beweeg ik me alleen in kleine groepjes en dat gaat net. Na een uur heb ik een warm en warrig hoofd en sluit ik me weer op in mijn werkkamer. Even weer tot rust zien te komen. Maar het is zo dankbaar werk. Vijf studentes klinische psychologie die hun eerste klinische stage lopen, begeleiden. Onzeker, verwachtingsvol en vol goede moed zijn ze aan de slag in pittige werkomgevingen. Ik zie het als mijn taak om hen psycholoog in opleiding te laten zijn. Leerling! In dit stagiaire zijn, hebben zij al grote idealen en beelden over wat een geweldige psycholoog is en allerlei verwachtingen over wat je allemaal moet kunnen. Zij meten zich af aan die ideaalbeelden en vinden zichzelf niet goed genoeg.

Het is net als met schoonheid. Als je je vergelijkt met aangeboden ideaalbeelden over schoonheid dan ben je ontevreden als je in de spiegel kijkt. Maar als je je vergelijkt met vriendinnen om je heen dan ben je meer tevreden. Zo is het ook met stagiaire zijn. Probeer een goede leerling te zijn. Leergierig, nieuwsgierig en reflecteer op je eigen handelen. Maak gebruik van feedback en vervolg je leerproces om psycholoog te worden.

Gisteren heb ik mijn manuscript ingeleverd bij uitgeverij Ten Have. Het is goed genoeg. Het kan altijd creatiever en slimmer maar het is goed genoeg. Ik ben zo dankbaar en blij dat ik dit boek heb kunnen afmaken. Het schrijven dat ik als eerste van mijn werktaken weer had opgepakt na mijn behandelingen geeft vreugde en doet me ten volle voelen dat ik leef. Oké er zijn nog steeds beperkingen zoals lawaai en grote groepen mensen waar ik niet tegen kan, maar de diepte van het voelen is een enorm winstpunt.

Ik haal een boek uit mijn postvak Jong burn-out van Nienke Thurlings. Het blijkt een cadeau van een oud studente te zijn. Zij schrijft in haar dankwoord: “Prof.dr.Liesbeth Woertman, omdat je mij en mijn medestudenten al op jonge leeftijd met veel begeestering hebt ingepeperd dat het lichaam een ervaring is en geen ding. Die wijze woorden zijn gebleven en ik geef ze door”.

Geraakt loop ik door de gangen van de universiteit. Dankbaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

4 × drie =