Ik ben in de bossen van Leersum samen met een geliefde promovenda. We onderzoeken het effect van proefstuderen op academisch succes van onze studenten. Aan een oude houten tafel en uitkijkend op vooral kale takken analyseert zij de data en zit ik tegenover haar aan mijn boek te werken. Koffie en thee ruim voorhanden, drop en bonbons en eenvoudig eten, zoals soep en yoghurt.

We praten allebei terwijl we zitten te rekenen en schrijven. Nou ja praten. We mompelen wat klanken of roepen: ‘Och wat leuk, ja zo zou het kunnen. Of nee he, shit, hoe kan dit, wat betekent dit?’ Heel organisch zet een van ons koffie of maakt boterhammen en gezusterlijk werken we door. Op zondagavond zeiden we tegen elkaar lekker weekend gehad hé. Gelukkig morgen weer werken en keken elkaar lachend aan.

We houden allebei erg van wat we doen en ervaren het schrijven en denken en praten vaak niet als werk, maar als een cadeau dat we dit mogen doen.

Maandagmorgen aan het ontbijt hadden we het over mijn onderwijsdirecteurschap en bespraken wat hoogte en dieptepunten en ineens moest ik huilen en voelde ik hoe diep verbonden ik ben met die gekke tent, mijn psychologie-afdeling en mijn universiteit. Ik voelde hoe jammer het was dat ik afscheid ging nemen als directeur. Drie termijnen, negen jaar, mocht ik het vaandel dragen. Naast alle rationele argumenten waarom ik ermee stop, en waarom dat goed is, nu ook de pijn van het afscheid.

Het is heel stil. Een roodborstje rommelt wat in het kreupelhout. Twee merels zingen hun lied en een specht tikt wat op een stam. Het getik van onze toetsenborden vult het huisje. Het is goed.

Door: Liesbeth Woertman.